g_yabi

[QUOTE=SARA;580]

تند و گزنده صحبت می‌کند و به شدت کمال‌گرا است. با تجربه کسب‌وکار در ۴۰ کشور جهان چند سالی است که به ایران بازگشته و اگرچه لحن انتقادی او در برخورد اول کمی مایوس‌کننده است اما ریشه در دلسوزی پدرانه‌ای دارد که برخلاف گفته‌هایش لزوما دغدغه یک تاجر نیست و بیشتر نگران خروج سرمایه‌های فکری کشور است. او نگاه کوتاه‌مدت به کسب‌وکار را سرزنش می‌کند و معتقد است موضوعات زیرساختی نیاز به توجه بیشتری دارند. فریدون کورنگی مدیر شتاب‌دهنده مپس است که نزدیک به پنج سال پیش راه‌اندازی شد و تلاش می‌کند یک الگوی ترکیبی از ویژگی‌های بومی و ساختارهای بیرونی را در ایران پیاده کند.

شتاب‌دهنده‌ها در ایران به سرعت در حال توسعه هستند. این فضا را چگونه ارزیابی می‌کنید؟اگر مانند یک کسب‌وکار به آن نگاه کنید باید مانند هر تجارت دیگری این رشد تابع عرضه و تقاضا باشد اما در کشور ما به دلیل تسهیلات و مشوق‌هایی که در این راه وجود دارد، عده‌ای به دنبال دستیابی به آن منابع هستند و من فکر نمی‌کنم از سوی کار آفرینان در این حد تقاضا وجود داشته باشد.

یعنی این رشد در موفقیت زیست‌بوم کسب‌وکارهای نوپا موثر نیست؟ببینید موجی ایجاد شده است و عده‌ای بر آن سوار هستند اما کسی نمی‌تواند با موج‌سواری از دریا و اقیانوس عبور کند. اکنون بیشتر از ۴۰ شتاب‌دهنده تشکیل شده‌اند. از پنج سال پیش که مپس به عنوان اولین شتاب‌دهنده یا مرکز رشد راه‌اندازی شد تا امروز دستمان را جلوی دولت دراز نکرده‌ایم زیرا اعتقاد داریم دولت نباید در این حیطه وارد شود. شما از کلمه اکوسیستم استفاده می‌کنید، ما هنوز تعریفی در ایران برای این عبارت نداریم. آنچه تاکنون به عنوان اکوسیستم تعریف شده از سوی دولت بوده است در صورتی که بخش خصوصی باید این کار را انجام دهد. دولت وارد بحث حمایت از این اکوسیستم شده است بدون اینکه بداند چه مواردی نیاز دارد. شتاب‌دهنده فقط دفتر و میز کار یا چند مربی نیست. دولت می‌تواند چارچوب‌هایی ایجاد کند که بخش خصوصی به صورت بهینه در این چارچوب عمل کند در حالی که دولت به عنوان قیم در این حوزه وارد شده است. تخصص و تجربه‌ای هم ندارند، آن‌ها نیت خیری دارند ولی این رویکرد باعث تخریب می‌شود.


اکوسیستم در کوتاه مدت شکل نمی‌گیرد زیرا به یک چرخه بازخورد نیاز دارد که قابلیت مرمت و بهینه‌سازی به اکوسیستم می‌دهد



یعنی ظرفیتی برای کسب‌وکارهای نوپا وجود ندارد؟ظرفیت بسیار زیادی وجود دارد. ما در ایران در بخش‌هایی که به آن STEM می‌گوییم (دانش، فناوری، مهندسی، ریاضی) استعدادهای فوق‌العاده‌ای داریم. بنابراین بحث ما روی ظرفیت نیست. اما اغلب افراد دنبال پاسخ کوتاه مدت به این سوال هستند در حالی که اکوسیستم در کوتاه مدت شکل نمی‌گیرد زیرا به یک چرخه بازخورد (Feedback Loop) نیاز دارد و این چرخه قابلیت مرمت و بهینه‌سازی به اکوسیستم می‌دهد. رفتار ما اینجا کوتاه مدت است پس مشکل ما پس ظرفیت نیست، عجله‌ای است که برای نتیجه دادن این ظرفیت وجود دارد.

با توجه به این شرایط پیشنهادی دارید؟اکنون سطح دانش در کشور به اندازه‌ای است که می‌توان راه‌حل‌ها را تحلیل کرد. بر اساس هرم اطلاعات باید داده‌ها را تنظیم کنیم تا در نهایت به دانش و خرد برسیم. این زنجیره را نمی‌توان دور زد. اکنون ۲۵۰ هزار مهندس در کشور فارغ التحصیل می‌شوند. این مهندسین در چه بخش‌هایی می‌توانند موثر باشند و قواعدی را برای آن بخش‌ها تعریف کنیم. وقتی می‌گوییم اکوسیستم باید ببینیم با این تعداد مهندس چند امتیاز اختراع در سال داریم؟ نتیجه این می‌شود که یک کسب‌وکار سعی می‌کند ایده‌ای که چندان جدید نیست برای مساله‌ای که چندان بزرگ نیست را بزرگ کند سپس آن را حل کند. نتیجه این می‌شود ایران که مهد نوآوری بوده و هفت هزار سال دوام آورده است اکنون باید کارهای دیگران را کپی کند.

اما برخی از این کسب‌وکارها که توسط شتاب‌دهنده‌ها رشد کرده‌اند، عملکرد نسبتا خوبی داشته‌اند و سرمایه خارجی هم کسب‌ کرده‌اند. مشکل این ایده‌های قرضی چیست؟تمرکز روی شتاب‌دهی راه‌حل نیست. درست است که در کوتاه مدت ارزش افزوده خوبی خواهد داشت اما چقدر از این ایده‌ها می‌توانیم داشته باشیم. وقتی همه به دنبال این دستاوردهای کوتاه مدت هستند دیگر کسی روی زیربنای نرم‌افزاری کشور سرمایه‌گذاری نمی‌کند زیرا هیچ شتاب‌دهنده‌ای نمی‌تواند با سه ماه زمان، یک کسب‌وکار زیربنایی را پشتیبانی کند. منظورم این نیست که این کارها نباید انجام شود اما باید دید نقطه تمرکز کجا است. وقتی وارد بحث تجارت الکترونیک یا رسانه‌های دیجیتال می‌شویم، چه نوآوری و خلاقیتی به آن اضافه می‌کنیم. آیا الگوریتمی برای بهینه‌سازی مدیریت انبار نوشته‌ایم که این تجارت الکترونیک را بهینه‌سازی کند یا چون کسی حاضر به سرمایه‌گذاری روی آن نیست هنوز باید آن را از اتریش و آلمان و کشورهای دیگر وارد کنیم؟