فقط ده ثانیه به این موضوع فکر کنید.
اولین پرواز توسط برادران رایت در ۱۹۰۳ به مدت ۱۲ ثانیه و ۴۰ متر انجام شد. در سال ۲۰۰۳ بشر توانست که پروازهای تجاری بین سنگاپور و نیویورک به مدت ۱۸ ساعت به طول ۱۶۵۰۰ کیلومتر با تعداد ۳۴۰ مسافر و پذیرایی کامل و با ایمنی عالی با هواپیمایی به وزن ۳۸۰ تن انجام دهد . این هواپیما شاید بیش از یک میلیون قطعه دارد که در ۵۰ کشور و شرکت مختلف ساخته می شود که اشتباه در یکی از آنها می تواند موجب مرگ ۴۰۰ نفر شود و هر روز هزارها پرواز مانند این در حال انجام است. بشر ۶۶ سال بعد از اولین پروازهواپیما به کره ماه قدم گذاشت و یا هواپیمایی ساخت که با چند برابر سرعت صوت پرواز کند. به نظر شما این راندمان و پیشرفت برای ۱۰۰ سال خیلی سریع و زیاد نیست؟ چند ثانیه فکر کنید؟ واقعا پیشرفت زیادی است برای صد سال و از سوی دیگر هم توجه داشته باشید که صنعت خودرو سازی هم تقریبا همین قدمت را دارد ولی از لحاظ بهره وری و ایمنی و … هرگز به این میزان رشد نکرده است. ولی چرا هوانوردی این مقدار پیشرفت کرده است؟

  • چون کار حساس و دقیقی بوده است ، چون با جان میلیون ها انسان درگیر بوده است ، چون برای آن استاندارد واحد تعریف کرده اند و بر آن نظارت می کنند ، برای اینکه جای خطا و چانه زنی و چشم پوشی در آن نیست، چون بلافاصله پس از هر سانحه ایی بدون درگیر شدن با احساسات و مصلحت و …. علت واقعی حادثه را کشف می کنند و سریع و چالاک قوانین مربوط به آن را تغییر می دهند.
  • ارتباطات و استاندارد هوانوردی در همه جای دنیا از فرودگهای دور در افریقا تا امریکا و هلسینکی یکسان است و کیفیت سرویس و نگهداری ثابت است. البته برای کاهش خطای انسانی در کنترل یک ماشین ( از خلبان تا برج مراقبت تا تعمیرکار ) قوانین بسیار سخت گیرانه و آموزشهای واحد و باز آموزی و … وجود دارد.
  • تا جای ممکن در کابین خلبان همه چیز برای خودش سنجش و درجه دارد و اطلاعات در جعبه سیاه برای استفاده بعدی ذخیره می شود.
  • از طرف دیگر هیچ چیز قطعی وجود ندارد و هر قانونی را می تواند تغییر کند ( توسط مراجع ذیصلاح ) و همه ملزم به رعایت هستند و از طرف دیگر هیچ قانونی را نمی توان رعایت نکرد و شکست.
  • در صنایع دیگر مانند خودرو سازی، ارتباط بین شرکت های رقیب برای ارتقا و یا حتی ارتباطات داخلی برای انتقال دانش به نسل بعد، مانند صنعت هوانوردی نیست.







اما چه ربطی به استارتاپ و ارزش آفرینی دارد ؟

  • افرادی دیده ام که از زیر انجام کار دقیق و درجه یک فرار می کنند ولی در دراز مدت خودشان ضرر می کنند. برای خودتان استاندارد های حداکثری تعیین کنید.
  • عدم ثبت و ضبط اطلاعات و ارتباطات و مکاتبات برای استفاده آینده و بازنگری نکردن مداوم به فعالیت های گذشته. این کار در خوش بینانه ترین حالت یعنی بستن در یادگیری به روی خود.
  • چند بعدی نبودن افراد و تیم ها و تمرکز تنها بر یکی از حوزه های کاری مانند بازاریابی، توسعه محصول، ارتباطات، برندینگ و …. . باید بدانیم که هر سیستمی و سازمانی از تعداد زیادی جز تشکیل شده است که باید همه آنها با هم خوب کار کنند تا سیستم خوب کار کند، نه تک تک آنها.
  • در موقع بروز مشکل و پس از آن به جای تفکر منطقی در مورد آن، مسائل را به تسویه حساب شخصی تبدیل می کنند و از زیر بار مسئولیت فرار کردنها و … . اشکال ندارد که شکستی رخ دهد ولی بیایید آنرا آسیب شناسی کنیم.
  • از تجربیات همه استفاده کنیم و با هم به اشتراک بگذاریم، چه در محیط های دیجیتال و مجازی و چه در دور همی ها و ملاقات های حضوری و در کل اشتراک تجربه باعث رشد همه ما می شود
  • گروههای مختلف با هم کار کنید، منابع و دانش تان را با هم به اشتراک بگذارید.
  • سرعت اعمال تغییرات و چابکی سیستم بسیار مهم است و میتواند باعث رشد سازمان و جلوگیری از آسیب ها شود.
  • در یک سیستم سالم به همه نقش ها نیاز است، از خلبان تا مامور برج کنترل تا مامور بارچینی. در یک سازمان نباید از نقشهای ساده مانند نیروی خدماتی دفتر، طراح گرافیست و … گذشت.
  • برای موفقیت و رشد و توسعه به تیم های عالی و همگن نیاز است نه به تک استعداد های منفرد.

*با تشکر از پوریا بابت به اشتراک گذاری عکس هواپیما بویینگ.

https://isfahanplus.ir/%d8%a2%d9%86%...8%d8%ae%d8%aa/