قسمت دوم این مقاله را می توانید از این لینک مطالعه کنید. تراکنش ها در سیستم بیتکوین پرداخت های بیتکوینی بدون وساطت مراکز تهاتر خودکار، بانک های بازرگانی و یا بانک های مرکزی صورت می گیرد. شکل زیر فرآیند تسویه را نشان می دهد.
این فرایند توسط پرداخت کننده آغاز می شود که یک دستورالعمل پرداخت را از طریق اینترنت به مشارکت کنندگان در شبکه بیتکوین می فرستد که این مشارکت کنندگان شامل شخصی که به او پرداخت انجام می گیرد (دریافت کننده) و استخراج کنندگان (یا ماینرها) می شود. این استخراج کنندگان به عنوان اعتبار دهنده و ثبت کننده همه تراکنش های بیتکوینی عمل می کنند. داده های تراکنش در فایل هایی الکترونیک بنام بلاک ذخیره می شوند. کل تاریخچه تراکنش ها در یک توالی طولانی از بلاک ها بنام بلاکچین ثبت می شود. شبکه بیتکوین هر ده دقیقه یکبار تراکنش های اخیر را به صورت یک بلاک الکترونیکی جدید بسته بندی می کند. حق ایجاد بلاک بعدی که به بلاکچین اضافه می شود، فقط به یک استخراج کننده اختصاص داده می شود. به منظور تعیین اینکه این استخراج کننده چه کسی خواهد بود، سیستم یک معمای نهفته پیچیده را به جامعه استخراج کنندگان عرضه می کند. استخراج کننده ای که زودتر معما را حل کند برنده حق ایجاد بلاک بعدی می شود. یک استخراج کننده می تواند شانس برنده شدن خود را با افزایش مقدار قدرت محاسباتی که وی به آن کار اختصاص می دهد، تحت تاثیر قرار دهد. استخراج کننده برنده، پاداشی به شیوه بیتکوینی که تازه صادر شده و Coinbase نام دارد، دریافت می کند. بازار ماینینگ (استخراج) برای هرکس که دارای سخت افزار و نرم افزار مورد نیاز باشد، باز است. در سال های اخیر، پردازنده های سرعت بالایی مخصوص استخراج بیتکوین توسعه یافته اند. آن ها را می توان اینترنتی خرید. نرم افزار استخراج نیز به صورت متن باز است و می توان آن را به صورت رایگان دانلود کرد. Vigna و Casey این رقابت میان استخراج کننده ها را با شرکت در یک لاتاری مقایسه می کنند. هر چه فرد بلیط بیشتری بخرد احتمال برنده شدن او بیشتر می شود؛ اما هیچ مشارکت کننده ای نمی تواند یقین داشته باشد که برنده می شود. از آنجایی که بلاک های جدید هر ده دقیقه ایجاد می شوند، استخراج کنندگان می توانند احتمال برنده شدنشان و ارزش آن را تخمین بزنند. زمانی که سیستم، استخراج کننده برنده را تعیین کند، استخراج کننده های دیگر به ارزیابی این نکته می پردازند که آیا بلاکی که توسط فرد برنده منتشر شده معتبر است یا نه. این اعتبار دهی، جهت جلوگیری از تقلب در شبکه ضروری است. به طور خاص، این کار ابزاری برای جلوگیری از این است که یک بیتکوین (و یا کسری از آن) دو بار خرج شود. استخراج کنندگان با خدمت کردن به عنوان اعتبار دهنده ها یا دفاتر اسناد مستقل، اعتماد را در سیستم ایجاد می کنند. اگر اکثریت استخراج کننده ها(اکثریت بر حسب قدرت محاسباتیشان) موافقت کنند که تراکنش های یک بلاک معتبر است، کپی های کاملا مشابهی از آن بلاک از طریق شبکه منتشر می شود. این کپی ها از بلاک به شیوه ای غیر مرکزی در کامپیوتر استخراج کننده ها ذخیره می شوند. حدود یک ساعت طول می کشد تا تراکنش های یک بلاک نهایی تلقی شود. این تاخیر، بیتکوین را برای پرداخت های بین بانکی با ارزش زیاد نا مناسب می کند، چرا که سیستم های تسویه ناخالص فعلی، با فراهم آوردن خاتمه فوری پرداخت ها، ریسک تسویه را از بین می برند می کنند. بیتکوین اولین کاربرد مدرن از فناوری “دفتر کل توزیع شده” می باشد. این اصطلاح، اصطلاحی جمعی ست که شامل چندین جزء تشکیل دهنده از جمله بلاکچین ها، ساختار زیربنایی کلیدهای عمومی، امضای رمزنگاری شده، توابع هش و سایر اجزای دیگر می شود. در حالی که اجزای مورد نیاز (با توجه مساله ای که حل می شود) متنوع هستند، در همه برنامه های دفتر کل توزیع شده رکوردی از تراکنش ها (یا داده های دیگر) در میان چیز های متعدد دیگر موجود در شبکه ذخیره شده است. این موضوع دفتر کل توزیع شده را به یک دفتر ثبت و ضبط اولیه معتبر (که تنها منبع قابل استناد است) تبدیل کرده که موجودیت های متعددی می تواند به آن ارجاع داده شوند و به طور ایمن با آن تعامل داشته باشند.



آیا ارزهای دیجیتالی برای واحدهای پولی مستقل و بانک های مرکزی یک تهدید محسوب می شوند؟